اخیراً شهرداری تهران فعالیت های جدیدی را در پارک ملی و پارک جنگلی سرخه حصار در شرق تهران آغاز کرده است. این فعالیت ها شامل احداث سکوهایی برای اسکان زلزله زدگان احتمالی تهران و همچنین احداث راه های جدید برای تردد اتوبوس است. «مژگان عابدی»، عضو گروه دیده بان کوهستان در گزارشی که برای سبزپرس ارسال کرده، جزئیات این اقدامات شهرداری تهران را تشریح کرده است.

پارك ملي سرخه حصار با 9380 هكتار مساحت و با قدمت بيش از250 سال به همراه پارك ملي خجير  از قديمي ترين منطقه های حفاظت شده در ايران محسوب مي شوند. طبق مصوبه 90 شوراي عالي حفاظت محيط زيست در سال 1361 حفاظت از اين دو پارك جنبه قانوني يافته و بنابراين هر گونه تخريب و دخل و تصرف انساني  در اين پارك غيرمجاز است.
اين پارك در همجواري يكي از آلوده ترين شهرهاي دنيا (تهران) واقع شده و به لحاظ اقليمي، تنوع اكوسيستمي، پوشش گياهي و حضور جانوران گوناگون، از ارزش حفاظتي ويژه برخوردار است و نقش ريه تنفسي شرق تهران را عهده دار است. بخشی از پارک ملی سرخه حصار، از حدود چهار دهه پیش، با درخت کاری بدل به پارک جنگلی شده تا هم تعیین کننده حریم تهران در شرق شهر باشد و هم به تامین اکسیژن و بهسازی چشم انداز کمک کند.
متاسفانه در چند ماه گذشته شاهد تخريب و دخل و تصرف بسیار در اين پارك بوده ايم. از جمله تخريب هاي صورت گرفته مي توان به مواد زير اشاره كرد:
ظاهرا" تاكنون تعداد 450 عدد سكو توسط ستاد مدیریت بحران شهرداري تهران در دو قسمت متفاوت پارك سرخه حصار، يكي در قسمت پشت پارك كه مشرف به كوه ومنطقه نظامي است، و ديگري در داخل پارك و در حوالي پيست دوچرخه سواري، ساخته شده است. به نظر ميرسد كه اين تعداد سكو براي اسكان موقت مردم زلزله زده در صورت وقوع زلزله احتمالي در تهران  ايجاد شده و كاملاً واضح است كه براي تحقق چنين امري صدها درخت قطع شده است. 
به گفته شاهدان فقط تعداد 400 اصله درخت جهت لوله گذاري براي انتقال آب به اين قسمت قطع شده و اين بدون احتساب صدها درخت ديگري است كه براي بنا کردن سكوها قطع شده اند. حال اين پرسش مطرح مي شود كه آيا براي اسكان موقت مردم زلزله زده نيازي  به احداث چنبن سكوهائي در پاركي همچون پارك ملي سرخه حصار كه بايد از ضريب حفاظتي خاصي برخوردار باشد هست؟ اگر چنين سكوهائي ساخته نمی شد، اسكان موقت مردم امكان پذير نمي شد؟ آیا در شرایط زلزله، صرف وجود فضای سبز و محیط باز کافی نیست؟! مطابق تعاريف جهانی از پارك ملي، هر گونه تغيير در كاربري پارك ملي ممنوع است و هيچ ضرورتي براي چنين دستکاری های گسترده وجود ندارد. لازم به ذكر است كه چنين سكوهائي چهره پارك را نيز زشت و دگرگون نموده است. 
از تغييرات دیگر، مي توان به ساخت جاده هاي جديد در پارك، تعريض جاده هاي قديمي، گودبرداري هاي متعدد و ايجاد ايستگاه هاي اتوبوس در سراسر پارك اشاره کرد كه همگي مستلزم قطع صدها درخت بوده است. تعريض جاده هاي قديمي و ايجاد جاده هاي جديد به چه منظور بوده است؟ آيا اصلا" نياز سنجي در اين زمينه صورت گرفته است؟
به نظر مي رسد از ديدگاه مسئولان امر در شهرداري كه مسئول چنين تخریب هایی هستند، تفاوتي ميان پارك هاي معمولي در سطح شهر و پارك جنگلی و پارک ملي كه بايد با دقت و حساسيت خاصي مورد حفاظت واقع شود وجود ندارد. 
واقعیت این است که پارک های شهری، اساسا با امکانات گوناگونی برای استفاده روزمره گروه های بزرگ مردم ساخته می شوند. حال آن که پارک جنگلی با پوشش نزدیک به صد در صد درختی، به عنوان سپر حفاظتی یا برای تعیین حریم شهر و پارک ملی برای حفظ چهره طبیعی یک منطقه احداث یا نگهداری می شوند.